Powiedz górniku, co masz w chodniku.

O drążeniu chodników w samodzielnej obudowie kotwowej.

Popularne powiedzenie głosi, że od celu ważniejsza jest droga, która do niego prowadzi. Mądrość ta, doskonale sprawdzająca się przy podejmowaniu codziennych decyzji, ma także przełożenie na rzeczywistość podziemnej eksploatacji złóż.

Drążenie kopalnianego chodnika wiąże się z  wysokimi nakładami finansowymi, powinno więc odbywać się szybko, sprawnie - i co najważniejsze - bezpiecznie. Warunki te spełnia obudowa kotwowa, powszechnie stosowana od wielu lat w  światowym górnictwie węglowym. Stanowi ona jeden z  podstawowych elementów bezpiecznego utrzymania wyrobisk korytarzowych. Wykorzystywana jest zarówno w wyrobiskach udostępniających, wykonywanych w skałach płonnych, jak i w wyrobiskach przygotowawczych, wykonywanych w  węglu. Największe doświadczenie w jej stosowaniu zgromadziły kopalnie brytyjskie, gdzie podczas zmian własnościowych w latach 1984-1994 samodzielne obudowy kotwowe zastosowano w ponad 70% wyrobisk korytarzowych. W efekcie ponad czterokrotnie wzrósł średni postęp drążenia wyrobisk i ponad dwukrotnie – wydobycie z tych ścian. Doświadczenia kopalń amerykańskich i australijskich wskazują, że obudowy kotwowe bezpiecznie spełniają swoje zadania nawet w słabych skałach stropowych.

Technologie związane z  kotwieniem górotworu są obecnie stosowane również w wielu kopalniach węgla kamiennego w Polsce. Wykorzystuje się je przede wszystkim do wzmacniania obudowy podporowej wyrobisk korytarzowych, ale często służą także (kotwie technologiczne) do podwieszania toru kolejki transportowej czy stabilizacji maszyn i urządzeń. Zastosowanie obudowy kotwowej umożliwia też tzw. „rozrzedzenie podziałki” zabudowy obudowy łukowej czy bezpieczne wypinanie łuków ociosowych bez konieczności użycia dodatkowych elementów podporowych. Właściwie dobrane kotwy oraz odpowiedni czas ich zabudowy zapewniają istotną poprawę stateczności wyrobiska. Ma to ogromne znaczenie, zwłaszcza w przypadku eksploatacji zasobów węgla zalegających w obrębie pól resztkowych, filarów ochronnych oraz w  polach o silnie rozwiniętej tektonice. Mówiąc o polach resztkowych przyjmuje się, że są to zasoby węgla uznane w projekcie zagospodarowania złoża za straty, które przy zastosowaniu specjalnych technologii wybierania mogą być przedmiotem uzasadnionej technicznie i  ekonomicznie eksploatacji. Do niedawna jeszcze zasoby takie faktycznie „szły na straty”. Obecnie wydobywa się je przy zastosowaniu systemu komorowo-filarowego. Szacuje się, że w krajach wysoko zaawansowanych technologii wydobywczych, z systemu tego pochodzi ponad 45 procent wydobycia! O efektywności tej technologii świadczą fakty - koszty wydobycia węgla w kopalniach Australii i USA, stosujących powszechnie kotwie górnicze, są najniższe w świecie i - co niezwykle istotne - cechują się niskim współczynnikiem wypadkowości.